Η δημοκρατική αντίληψη για την διακυβέρνηση της πολιτείας στηρίχτηκε κυρίως στην θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου που είναι συνιφασμένη με τον Ρουσσώ και τον Λοκ.
Σύμφωνα μ’ αυτή, η εξουσία εκχωρήθηκε από τους πολίτες στους κυβερνήτες σαν ένα είδος δανείου. Όταν και εφόσον δεν είναι σε θέση οι τελευταίοι να ασκήσουν με επιτυχία τα καθήκοντά τους, οι πολίτες έχουν δικαίωμα ακόμη και δια της βίας να τους αφαιρέσουν την εξουσία.
Πάνω σ’ αυτή την λογική διαμορφώθηκαν οι τάσεις, δεξιά, κέντρο, αριστερά κατά την περίοδο της γαλλικής επανάστασης.
Οι μεν δεξιοί υποστήριζαν ότι οι πολίτες παραδίδουν αμετάκλητα την εξουσία σε μια αυθεντία που δεσμεύεται να εξασφαλίσει τα αγαθά της ειρήνης και της ιδιοκτησίας.
Οι κεντρώοι προσέθεταν την έννοια της ελευθερίας και του διαρκούς ελέγχου και οι αριστεροί διατύπωσαν την ανάγκη να συντηρούνται οι αδύναμοι, οικονομικά από την κοινότητα.
Στις κομφορμιστικές κοινωνίες που υφίστανται σήμερα , ο οριζόντιος διαχωρισμός δεξιά – κέντρο – αριστερά υφίσταται θεωρητικά. Πρακτικά όμως προέκυψε ένας νέος διαχωρισμός σε ελίτ και μάζα.
Η χρήση της τηλεόρασης, ως ένα στοιχείο συστηματικής πλύσης εγκεφάλου, η συγκέντρωση της οικονομίας στα χέρια τραπεζών και μονοπωλίων, η ουσιαστική κατάργηση του διαχωρισμού της εξουσίας σε νομοθετική – εκτελεστική-δικαστική, ακυρώνει ουσιαστικά την συμμετοχή των πολιτών στο δημοκρατικό παιχνίδι.
Από την στιγμή που η επιλογή της κυβέρνησης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, μιας και οι πολιτικές δεν καθορίζονται από προγράμματα και ιδεολογίες, αλλά από παρελκυστικές και ψεύτικες προεκλογικές δεσμεύσεις που δεν τηρούνται, στην ουσία δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ένα είδος ολιγαρχίας που στηρίζεται στο ψεύδος και στην ωμή βία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, χρέος των πολιτών είναι το ξεσκέπασμα της πραγματικής κατάστασης-η πληροφόρηση των γύρω μας, η συστηματική άρνηση συμμετοχής σε νόμους και πράξεις που δεν έχουν πάρει λαϊκή έγκριση, η δημιουργία ενώσεων με στόχο την αλληλεγγύη και την επίλυση προβλημάτων που ενώ είναι σημαντικά δεν ενδιαφέρουν τους κυβερνώντες, η διαμόρφωση παράλληλων εξουσιών που στηρίζονται στο δημοκρατικό έλεγχο και τέλος στο δημοκρατικό πραξικόπημα- την επαναφορά, στο κοινωνικό συμβόλαιο,στην υπεράσπιση του συντάγματος όταν κι εφ όσον αυτό έχει παραβιαστεί.
Σύμφωνα μ’ αυτή, η εξουσία εκχωρήθηκε από τους πολίτες στους κυβερνήτες σαν ένα είδος δανείου. Όταν και εφόσον δεν είναι σε θέση οι τελευταίοι να ασκήσουν με επιτυχία τα καθήκοντά τους, οι πολίτες έχουν δικαίωμα ακόμη και δια της βίας να τους αφαιρέσουν την εξουσία.
Πάνω σ’ αυτή την λογική διαμορφώθηκαν οι τάσεις, δεξιά, κέντρο, αριστερά κατά την περίοδο της γαλλικής επανάστασης.
Οι μεν δεξιοί υποστήριζαν ότι οι πολίτες παραδίδουν αμετάκλητα την εξουσία σε μια αυθεντία που δεσμεύεται να εξασφαλίσει τα αγαθά της ειρήνης και της ιδιοκτησίας.
Οι κεντρώοι προσέθεταν την έννοια της ελευθερίας και του διαρκούς ελέγχου και οι αριστεροί διατύπωσαν την ανάγκη να συντηρούνται οι αδύναμοι, οικονομικά από την κοινότητα.
Στις κομφορμιστικές κοινωνίες που υφίστανται σήμερα , ο οριζόντιος διαχωρισμός δεξιά – κέντρο – αριστερά υφίσταται θεωρητικά. Πρακτικά όμως προέκυψε ένας νέος διαχωρισμός σε ελίτ και μάζα.
Η χρήση της τηλεόρασης, ως ένα στοιχείο συστηματικής πλύσης εγκεφάλου, η συγκέντρωση της οικονομίας στα χέρια τραπεζών και μονοπωλίων, η ουσιαστική κατάργηση του διαχωρισμού της εξουσίας σε νομοθετική – εκτελεστική-δικαστική, ακυρώνει ουσιαστικά την συμμετοχή των πολιτών στο δημοκρατικό παιχνίδι.
Από την στιγμή που η επιλογή της κυβέρνησης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, μιας και οι πολιτικές δεν καθορίζονται από προγράμματα και ιδεολογίες, αλλά από παρελκυστικές και ψεύτικες προεκλογικές δεσμεύσεις που δεν τηρούνται, στην ουσία δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ένα είδος ολιγαρχίας που στηρίζεται στο ψεύδος και στην ωμή βία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, χρέος των πολιτών είναι το ξεσκέπασμα της πραγματικής κατάστασης-η πληροφόρηση των γύρω μας, η συστηματική άρνηση συμμετοχής σε νόμους και πράξεις που δεν έχουν πάρει λαϊκή έγκριση, η δημιουργία ενώσεων με στόχο την αλληλεγγύη και την επίλυση προβλημάτων που ενώ είναι σημαντικά δεν ενδιαφέρουν τους κυβερνώντες, η διαμόρφωση παράλληλων εξουσιών που στηρίζονται στο δημοκρατικό έλεγχο και τέλος στο δημοκρατικό πραξικόπημα- την επαναφορά, στο κοινωνικό συμβόλαιο,στην υπεράσπιση του συντάγματος όταν κι εφ όσον αυτό έχει παραβιαστεί.
